Volg ons laatste nieuws op twitter!
De eerste dag zit erop. Uit het raam van onze kamer op de tiende verdieping kijk ik naar buiten. Ostrava. Een middelgroot stadje gelegen in het noordoosten van Tsjechië. Een oude Skoda pruttelt over de rotonde. De huizen laten zien wat eens het Oostblok is geweest, hoewel een likje verf anders wil doen vermoeden. Warmte straalt er bepaald niet van af; het ziet er uitgestorven uit allemaal. We lopen op een haast eindeloos durende weg richting centrum op zoek naar een restaurant. Ik merk dat ik openlijk meer en meer begin te genieten van de dingen om me heen. Een van mijn reisgenoten verklaart me voor gek, maar ik ben nieuwsgierig geraakt door wat er allemaal achter die muren zit. Zo stel ik me nou het leven van een topsporter voor. Je conformeert je aan een lange weg. Het ziet er op het eerste oog nogal strak, sober en saai uit. Er zullen mensen zijn die jouw verwondering niet begrijpen, maar dat maakt jou niet uit. Jij gaat ervoor, omdat het jou ten diepste boeit. En dat is wat telt. Jouw fascinatie als sporter.
Vorig jaar was mijn eerste Europese Jeugdkampioenschap in Wenen. De verrassing toen we daar eenmaal binnen waren was groot na een lange en vermoeiende autoreis (en eenmaal aangekomen eerst een half uur slapen in de auto). We passeerden de vele standjes met tafeltennisartikelen om niet veel verder neer te kijken op een bijzonder strak ogend speelterrein. Goede vloer, mooie belichting, strakke tafels, wedstrijdballetjes, scheidsrechters en natuurlijk niet te vergeten de spelers en coaches uit allerlei landen van Europa. Vlaggen hingen overal en je kon vanaf de tribunes alles gemakkelijk volgen. Je zag tijdens het toernooi een mengelmoes van allerlei verschillende stijlen wat betreft de coaching, speelstijlen, technieken, tactieken, time-outs en zo meer. Het was interessant om zelf eens over dat soort dingen na te denken en er met anderen over te discussiëren. Veel mensen wilden graag met me sparren over onze – zo bleek – wijdverspreide belangstelling voor de sport tafeltennis. Het was al met al geweldig om even uit het best wel kleine wereldje te stappen waarin de gemiddelde (Nederlandse) tafeltennistrainer zich doorgaans bevindt. Maar goed, dat was vorig jaar. Ik had aan het einde van het toernooi al snel veel zin in het volgende EJK, kortom!
Nu zijn we dus bij het EJK in Tsjechië te Ostrava. Onze bijzondere aandacht ging net als vorig jaar uit naar Stellan, vaak trainend bij de vereniging waar ik ook training geef: TTV Appelscha. Hij zou samen met Roel bij de jongens kadetten in actie komen. Vorig jaar was ik met vader Huub en broer Merijn, maar dit jaar is Terry als trainer-coach van Stellan ook mee. We stappen naar binnen en worden via een soort ring om de zaal geleid. Het valt al snel op aan de omliggende boarding dat de zaal in hedendaags gebruik eigenlijk een ijshockeyzaal is. De zaal staat in een schril contrast tot de haast perfecte zaal in Wenen. Ze hebben een strakke vloer over de baan gelegd en er zeker wat van geprobeerd te maken: er hangen nu ook weer allerlei vlaggen bovenin de zaal, een grote beamer in de hoek laat de standen zien van alle tafels (inclusief de andere zaal) en het oranje blok laat zich al snel zien. De ratels klinken en we gaan er lekker voor zitten: het belooft weer een leuke week te worden! Er was weer van alles te zien. But where to go met al die wedstrijden? Nou, geen probleem. Het wedstrijdschema met daarop de Nederlandse wedstrijden kregen we keurig op tijd van chef d’équipe Theo en we wisten dus precies wanneer we waar moesten zijn. De meeste wedstrijden hebben we zo kunnen zien. Er viel genoeg te zien en dus genoeg te bespreken. Heerlijk om met allerlei mensen te sparren over wat je ziet! Was er dan alleen maar aandacht voor tafeltennis? Nee, zeker niet. Ik zou het niet volhouden. Vaak gingen we na de wedstrijd gezellig wat eten en drinken op een terras in de buurt. We praatten wat na en al snel kwamen dan de kaarten op tafel. Samen met onze inmiddels vaste kaartvriend Luc werd er zo nu en dan met het mes op de keel… klaverjas gespeeld! Zo struinden we dus eigenlijk vooral van de tafels naar terras en vice versa. Soms haalden we ergens een ijsje, gingen wat rondlopen of haalden wat boodschappen in een nabijgelegen supermarkt. Het was allemaal spotgoedkoop, trouwens. Dat zegt wat voor een student!
We hoopten – vaak tevergeefs – dat we niet naar de kleine zaal moesten voor de wedstrijden aldaar. Het was er drukkend warm voor het publiek dat vanaf boven naar beneden moest kijken. Voor de spelers waren het ook duidelijk mindere omstandigheden dan in de grote zaal, zoals het vrij slechte licht en de benauwde omgeving, maar ja: een topsporter moet met verschillende omstandigheden uit de voeten kunnen, toch? ’s Avonds gingen we vaak een stuk lopen richting het centrum en daar wat eten op het plein. We gingen dan weer een stukje rijden en genoten zo (bijna allemaal dan, haha) van de omgeving. De muziek liet zich gedurende de autoritjes welgevallen en we hebben lopend over de straten van Ostrava zelfs nog hard gelachen om het immer vrolijk stemmende Smurfenlied van Vader Abraham.
In de laatste Visie schreef Anton Pleijsier over dat het bezoeken van een EJK een echte aanrader is. Ik moet hem volmondig gelijk geven. Voor een jonge trainer als ik was het weer een geweldige happening. Vorig jaar was ik de laatste dagen soms wat mistroostig, omdat de Nederlandse spelers al erg snel waren uitgeschakeld. Nu was ik beter voorbereid en had mildere verwachtingen. Echter, de wonderen waren de wereld dus niet uit: Koen en Martin behaalden immers Europees zilver in het dubbelspel! Voor de liefhebbende detaillist is mij ook het een en ander opgevallen, zoals dat er vrij veel gevarieerd werd met de backhandflip als ontvangstslag. Daarnaast werd er naar mijn gevoel minder consequent op het midden geplaatst dan dat ik vooraf had verwacht en het viel me op op dat er zeer regelmatig – en niet alleen in het dubbelspel – met de backhand vanuit de forehandhoek werd geserveerd. De Belg Florent Lambiet deed in het jongens juniorenenkelspel zelfs nauwelijks anders! Hij kwam er nog behoorlijk ver mee, trouwens. Er werden ook minder services afgekeurd dan vorig jaar; stiekem (nu ik het opschrijf niet meer) vond ik dat ergens wel jammer, want dat leverde destijds nog wel eens vermakelijke taferelen op! Ach, er was natuurlijk veel meer te zien. Je kon genieten waar je maar (toevallig) keek. Vooral heb ik echter genoten van de vele leuke en leerzame omgangen met mijn reisbuddies, andere trainers, ouders, spelers en sommige mensen in de zaal. Allen dank daarvoor! Volgend jaar is het EJK in Riva del Garda en ik wil zeker weer. Jij ook?
Thomas
Hier nog wat leuke links met filmpjes:
terug